بانکداری باز

جایی که بانک‌ها از APIهای باز برای ارتباطات داخلی و همچنین ارتباط با واسطه‌ها استفاده می‌کنند. بانک‌ها از طریق APIهای باز می‌توانند به دیگر سازمان‌ها متصل شوند و در نتیجه به محصولات و خدمات خود تجارب و ارزش جدید اضافه کنند.

در سال‌های اخیر بانک‌ها با APIهای داخلی گام‌های بلندی برداشته‌اند. با این حال امروزه استفاده از APIهای باز جهت اشتراک‌گذاری داده با طرف‌های ثالث خارجی درست به همان میزان پیشرفت داشته است. در گذشته، بانک‌ها تمام ورودی و خروجی‌های مرتبط با خدمات بانکداری را کنترل می‌کردند. داده‌های آن‌ها محرمانه بود و به خوبی آن‌ها را از دست رقبا پنهان ساخته بودند. آن‌ها توزیع را کنترل می‌کردند، چون مالک شعب و کانال‌های بانکداری آنلاین بودند. بانک، جعبه سیاه کلیه اطلاعات مرتبط با امور مالی یک مشتری بود. وفاداری مشتری اغلب ناشی از عدم تمایل یک مشتری جهت استخراج اطلاعات تاریخی خود از بانک فعلی خود و انتقال آن به بانک دیگر بود که روندی سخت و طاقت‌‎فرسا قلمداد می‌شد که بسیاری از افراد قید آن را می‌زدند. اگر جهان به همین شکل باقی مانده بود، این احتمال وجود داشت که بانک‌ها بتوانند به همین منوال ادامه دهند، اما این گونه نشد. بانکداری باز و PSD2 همه چیز را در اروپا تغییر داد. انتظار می‌رود که اغلب بانک‌ها در سراسر جهان مدل‌های کسب‌وکاری بازتری را بررسی کنند تا ایجاد شبکه‌های کسب‌وکاری ارزشمند را آغاز کرده و ارزش محصولات و خدمات خود را افزایش دهند.

استفاده از APIهای باز

بانک‌ها باید APIهای خود را باز کنند، درست است؛ اما هم‌چنین می‌توانند خود نیز به عنوان مصرف‌کننده از آن بهره ببرند تا از قابلیت‌های طرف‌های ثالث جهت ایجاد ارزش افزوده به خدمات و محصولات خود نهایت استفاده را کنند. انجام چنین کاری با روشی هوشمندانه می‌تواند به آن‌ها جهت پیشرفت محصولات و خدمات خود تا حدی که تبدیل به اوبر منطقه خود شوند، کمک کند. وقتی از این طریق به مسائل می‌نگریم، در واقع این پتانسیل چیزی ارزشمندتر از یک تهدید است.